Miecz bastardowy ze skórą i krzyżem, Typ. XVIa wg. Oakeshott'a (XIV - XV w.) (1)





Opis
Miecz bastardowy, Typ. XVIa wg. Oakeshott'a (XIV - XV w.)
Hartowanie: 48-50 HRC
Miecz posiada zaostrzoną końcówkę, przez co nie nadaje się do walki rekonstrukcyjnej. Krawędzie mają 1mm i można je zaostrzyć.
Miecz typu XVIa według klasyfikacji Oakeshotta to długi miecz jednoręczny, który charakteryzuje się wąską, sztywną głownią, stworzoną z myślą o precyzyjnych pchnięciach. Był to typ używany głównie od XIV do początku XV wieku, szczególnie popularny w Europie Zachodniej. Jego ostrze, zazwyczaj lekko zbieżne, ma charakterystyczne wąskie zbrocze, które zazwyczaj sięga do połowy długości głowni, zapewniając mieczowi odpowiednią sztywność i zmniejszając jego wagę, co jest istotne w walce z opancerzonym przeciwnikiem.
Rękojeść tego typu mieczy była często nieco dłuższa, umożliwiając chwyt dwuręczny, ale nie był to miecz stricte dwuręczny jak w przypadku późniejszych mieczy długich. Jelce miały prostą formę, a głowica mogła mieć różne kształty, często kuliste lub w formie dysku, co pomagało w wyważeniu broni.
Miecze XVIa były szczególnie efektywne w walce przeciw zbroi płytowej, dzięki swojej zdolności do precyzyjnych pchnięć, które miały większą szansę na przebicie słabszych punktów zbroi. Typ ten był często używany przez rycerzy i wysoko wyszkolonych wojowników, będąc jedną z bardziej zaawansowanych konstrukcji średniowiecznego oręża.